Κάποτε

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ... Ξύπνησα και το μόνο που υπάρχει γύρω μου είναι χώμα...μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Κλαίω
Τα δάκρυα μου ακουμπούν το χώμα και αμέσως ξεπροβάλλει ένα μικρό κλαδί. Σε λίγα λεπτά έχει αναπτυχθεί ολόκληρο δέντρο.. 
Μυρίζω τον κορμό και κατουράω στις ρίζες του.
Σκαρφαλώνω στα γερά του κλαδιά.
Φαίνεται θάλασσα απο εδώ.
Φυσάω με όλη μου τη δύναμη και σχηματίζω ολόλευκο σύννεφο που ανεβαίνει στον ουρανό και ξεκινάει βόλτα στους ανέμους.
Μακάρι να μπορούσα να πάω μαζί του...

Εξίσωση

Κανίβαλος: εμένα που με βλέπεις έχω σκοτώσει ίσαμε 15 ανθρώπους, πιο πολλούς απο οποιονδήποτε στη φυλή μου.
Στρατηγός: Εγώ έχω σκοτώσει χιλιάδες, δεν μπορώ να τους μετρήσω
Κανίβαλος: Καλά και πότε πρόλαβες να τους φας όλους αυτούς;
Στρατηγός: Δεν τους έφαγα, εγώ δεν τρώω ανθρώπους..
Κανίβαλος: Τότε γιατί τους σκότωσες;

(κλεμμένο)©