Κάποτε

Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ... Ξύπνησα και το μόνο που υπάρχει γύρω μου είναι χώμα...μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.
Κλαίω
Τα δάκρυα μου ακουμπούν το χώμα και αμέσως ξεπροβάλλει ένα μικρό κλαδί. Σε λίγα λεπτά έχει αναπτυχθεί ολόκληρο δέντρο.. 
Μυρίζω τον κορμό και κατουράω στις ρίζες του.
Σκαρφαλώνω στα γερά του κλαδιά.
Φαίνεται θάλασσα απο εδώ.
Φυσάω με όλη μου τη δύναμη και σχηματίζω ολόλευκο σύννεφο που ανεβαίνει στον ουρανό και ξεκινάει βόλτα στους ανέμους.
Μακάρι να μπορούσα να πάω μαζί του...