χρόνος

καθόταν μόνος σε ένα παγκάκι ψηλά σε ένα βουνό
το παγκάκι ήταν ξέχωρο
μακριά απο κάθε μονοπάτι
για την ακρίβεια στο μονοπάτι που υπήρχε παλιά δίπλα
είχαν φυτρώσει αγριόχορτα
και είχε διαβρωθεί απο τις βροχές και τα χρόνια
μακριά λοιπόν απο ανθρώπινο θόρυβο
είχε συντροφιά τον αέρα και τον ουρανό της αυγής
είχε ξυπνήσει απ'τα αξημέρωτα και είχε βάλει πλυντήριο
και είχε ήδη ετοιμάσει την σάκα του.
χάζευε τον ουρανό που ζωντάνευε
απολαμβάνοντας την αναζωογόνηση απο τον κάματο της ανάβασης
και σπαταλούσε γενναιόδωρα τον χρόνο που είχε κερδίσει
πέφτοντας νωρίτερα για ύπνο την προηγούμενη βραδιά